Hop werd al door de Romeinen en Germanen gebruikt als geneeskruid, vooral bij spijsverteringsproblemen en ter bevordering van de eetlust. Plinius de Oudere noemde hop in zijn geschriften als een eetbare groente en medicinaal kruid. In de vroege middeleeuwen werden de hopbellen ontdekt als conserveermiddel voor bier, omdat ze de groei van bacteriën remden en de houdbaarheid verlengden. Dit markeerde de start van de grootschalige hopteelt in Europa. Kloosters speelden hierbij een belangrijke rol: monniken zoals die van de abdij van Weihenstephan en later in de Lage Landen perfectioneerden de hopteelt en gebruikten het in hun brouwkunst.

Naast de rol in bier werd hop medicinaal ingezet als kalmerend middel bij nervositeit, slapeloosheid en hysterie. Kruidenkussens gevuld met hopbellen waren in de volksgeneeskunde een populair middel om de slaap te bevorderen, en werden vaak bij kinderen gebruikt om onrust en slapeloosheid tegen te gaan. Ook werd hop toegepast als pijnstillend kompres en bij huidaandoeningen, vaak in combinatie met andere verzachtende kruiden zoals kamille en lavendel.

In de traditionele kruidengeneeskunde stond hop daarnaast bekend als vrouwenkruid, vanwege de aanwezigheid van fyto-oestrogenen die de menstruatiecyclus en overgangsklachten konden beïnvloeden. Middeleeuwse vroedvrouwen gebruikten hopthee of extracten bij menstruatiestoornissen en overgangsproblemen. In de 19e eeuw werd hop in de homeopathie geïntroduceerd en gebruikt bij slapeloosheid, prikkelbaarheid en seksuele overstimulatie.

Ook vandaag de dag blijft hop een veelzijdig kruid met zowel een culinaire als geneeskrachtige reputatie. Het wordt nog altijd toegepast in kruidenpreparaten tegen slapeloosheid en stress, vaak in combinatie met valeriaan, passiebloem en melisse.