Kamille heeft een lange traditie als geneeskruid. Al in het oude Egypte werd de bloem ingezet bij koorts en huidproblemen, en aan de zonnegod Ra gewijd als heilig kruid. Men beschouwde de plant als een geschenk van de zon, zowel vanwege de bloemvorm als vanwege haar verwarmende, helende eigenschappen.

In de Griekse en Romeinse geneeskunde werd kamille geroemd om haar kalmerende, maagversterkende en wondhelende eigenschappen. Hippocrates en Dioscorides beschreven het kruid als een middel tegen spijsverteringsklachten, menstruatiepijn en ontstekingen. Romeinse badhuizen gebruikten kamille in stoombaden en oliën om de huid te verzorgen en ontspanning te bevorderen.

In de middeleeuwen behoorde kamille tot de standaardplanten in kloostertuinen en werd zij toegepast bij spijsverteringsproblemen, kolieken, slapeloosheid en als wondgeneeskruid. Hildegard von Bingen noemde kamille een kruid dat “warmte en licht” bracht en nuttig was bij innerlijke spanningen en spijsverteringsklachten. De naam Matricaria verwijst naar “matrix” (baarmoeder), wat wijst op het gebruik bij vrouwelijke klachten, zoals menstruatiekrampen en baarmoederontstekingen.

Ook in de volksgeneeskunde in heel Europa stond kamille bekend als een “allesgenezer”: toegepast in thee, kompressen, baden en inhalaties bij uiteenlopende kwalen, van verkoudheid en hoest tot zenuwpijnen en reumatische klachten. In Oost-Europa werd het kruid traditioneel gebruikt in rituelen om huizen te reinigen en te beschermen, en in Engeland dronken mensen kamillethee ter bevordering van kalmte en slaap.

Met de opkomst van de moderne fytotherapie in de 19e en 20e eeuw kreeg kamille een vaste plaats in de officiële geneeskunde. Apothekers namen kamillebloemen op in hun compendia, en ze werd verwerkt in tincturen, zalven en theeën. Tot op heden blijft kamille een van de meest gebruikte en onderzochte geneeskruiden ter wereld, zowel in de volksgeneeskunde als in de moderne farmacie.