Karmozijnbes heeft een uitgesproken werking op het lymfestelsel en werd in de traditionele geneeskunde beschouwd als een krachtig reinigend middel. De wortel werd, in zeer kleine doseringen, toegepast bij gezwollen lymfeklieren, amandelontstekingen en mastitis (borstontsteking). Door de stimulerende werking op de lymfestroom dacht men dat toxines sneller uit het lichaam konden worden verwijderd.

Uitwendig gebruikt, bijvoorbeeld in de vorm van kompressen of zalven, werd karmozijnbes ingezet bij reumatische pijnen, artritis en huidontstekingen. De saponinen en alkaloïden in de plant hebben een ontstekingsremmende en pijnstillende werking, maar kunnen bij verkeerd gebruik juist ernstige irritatie veroorzaken.

Daarnaast bezit karmozijnbes antivirale en immunomodulerende eigenschappen. De lectinen die uit de plant zijn geïsoleerd, bekend als Phytolacca antiviral proteins (PAPs), hebben in laboratoriumonderzoek laten zien dat zij de replicatie van bepaalde virussen kunnen remmen. Dit sluit aan bij de traditionele toepassing bij infecties en ontstekingen, hoewel dit gebruik in de moderne praktijk nauwelijks wordt toegepast vanwege het risico op toxiciteit.

De plant heeft ook een sterk purgerend effect: in hogere doseringen veroorzaakt ze misselijkheid, braken en diarree. Dit verklaart waarom ze in de volksgeneeskunde soms werd gebruikt als drastisch reinigingsmiddel, maar ook waarom ze tegenwoordig inwendig gebruik vrijwel geheel verlaten is.

Samengevat is karmozijnbes een krachtig, maar gevaarlijk kruid dat uitwendig verlichting kan bieden bij ontstekingen en lymfatische zwellingen, terwijl de antivirale en immunomodulerende eigenschappen farmacologisch interessant blijven. Inwendig gebruik blijft echter uiterst risicovol en wordt afgeraden buiten een strikt gecontroleerde context.