Longkruid heeft een eeuwenoude geschiedenis in de Europese volksgeneeskunde, vooral als middel tegen aandoeningen van de luchtwegen. De plant ontleent haar naam aan het Latijnse “pulmo”, wat long betekent. Dit is een typisch voorbeeld van de signatuurleer: men zag in de vlekkerige, longvormige bladeren een aanwijzing dat de plant goed was voor de longen.

In de middeleeuwen werd longkruid vooral gebruikt in kloosters, waar monniken het toepasten bij klachten als hoest, verkoudheid, bronchitis en heesheid. Het kruid werd vaak verwerkt in verzachtende siropen, theeën of kompressen. Ook werd het wel vermengd met honing om de smaak aangenamer te maken en het effect op de keel te versterken.

In de renaissance bleef het gebruik van longkruid voortduren, zowel in de volksgeneeskunde als in de toen opkomende kruidengeneeskundige handboeken. Kruidkundigen prezen longkruid om zijn slijmoplossende en ontstekingsremmende werking en gebruikten het ook bij tuberculose, longemfyseem en chronische bronchitis – aandoeningen die toen vaak voorkwamen en moeilijk te behandelen waren.

Daarnaast werd longkruid uitwendig ingezet bij huidproblemen zoals eczeem, wondjes en insectenbeten. Door het hoge gehalte aan allantoïne en mucilagineuze stoffen had het een verzachtende en helende werking. In sommige regio’s werd het ook beschouwd als een algemeen versterkend middel bij verzwakking na ziekte.

Tot ver in de 19e eeuw bleef longkruid opgenomen in apothekersboeken en werd het verkocht als kruidensupplement of verwerkt in hoestdranken. Tegenwoordig is het vooral nog te vinden in natuurgeneeskundige praktijken, kruidenpreparaten en zelfzorgproducten voor luchtwegen.