Absint kent een lange geschiedenis als geneeskruid en ritueel kruid. In de oudheid werd het gebruikt door de Egyptenaren en Grieken als middel tegen maag- en darmklachten, menstruatiepijnen en parasitaire infecties. Hippocrates vermeldde het als versterkend en reinigend middel, terwijl Plinius de Oudere het beschreef als een waardevol kruid voor de spijsvertering en om het lichaam te zuiveren na zware inspanning of ziekte.

In de middeleeuwen werd absint ingezet bij koorts, geelzucht, indigestie en worminfecties. Het werd vaak opgenomen in de bekende bittere elixers die monniken en apothekers vervaardigden om de spijsvertering te bevorderen en het lichaam te versterken. Het kruid werd ook beschouwd als een beschermend middel tegen boze geesten en kwade invloeden, en speelde een rol in volksmagie en huisbescherming. Men hing takjes in huis om ziekte en ongeluk te weren, en het werd soms gebruikt in rituelen om reiniging en helderheid te bevorderen.

In de 18e en 19e eeuw verwierf absint grote bekendheid als bestanddeel van de gelijknamige drank, die populair werd onder kunstenaars en schrijvers in Europa. Deze drank, vaak “la fée verte” of de groene fee genoemd, werd gezien als bron van inspiratie maar ook van controverse. De aanwezigheid van thujon, een neurotoxische stof in de etherische olie, leidde tot verhalen over hallucinaties en moreel verval, en uiteindelijk tot verboden in meerdere landen. Desondanks bleef absint voortleven in de volksgeneeskunde, waar het nog steeds werd ingezet bij spijsverteringsklachten, parasitaire infecties en als bitter tonicum.