De bosaardbei heeft een rijke geschiedenis als voedsel- en geneeskrachtige plant. In de oudheid werden de vruchten al gegeten vanwege hun zoete smaak en gezondheidsbevorderende eigenschappen. Romeinse schrijvers zoals Plinius en Ovidius vermeldden de plant als versterkend middel voor de spijsvertering en het bloed, en aardbeien werden zelfs opgedragen aan de godin Venus als symbool van liefde en vruchtbaarheid.

In de middeleeuwen kreeg de bosaardbei een plaats in kloostertuinen, waar monniken de bladeren en wortels gebruikten in aftreksels voor zuivering van het bloed, bij huidziekten en als urinedrijvend middel. Het eten van de vruchten werd gezien als verfrissend en tonisch, vooral bij verzwakte en zieke mensen. In volksgeneeskundige tradities van verschillende Europese landen werd de plant ingezet bij reuma, jicht, nier- en blaasproblemen en als middel om de spijsvertering te bevorderen.

Niet alleen de medische toepassing, maar ook de symbolische en culinaire waarde van de bosaardbei speelde een rol. In folklore stond de aardbei symbool voor onschuld en zuiverheid, en de vruchten werden verwerkt in feestrecepten en conserveringen. In sommige streken werden bladeren en wortels toegevoegd aan voorjaarskuren om het lichaam na de winter te reinigen en de vitaliteit te herstellen. De vruchten werden daarnaast gezien als tonicum bij vermoeidheid en herstellende kracht na ziekte, en genoten grote populariteit als delicatesse lang voordat de grotere tuinvariëteiten van de aardbei in de 18e eeuw werden ontwikkeld.