Heermoes behoort tot een oeroude plantenfamilie die al miljoenen jaren op aarde voorkomt. Fossiele resten tonen aan dat verwante soorten al in de tijd van de dinosauriërs groeiden en toen zelfs de hoogte van bomen konden bereiken. Deze lange geschiedenis verklaart de reputatie van heermoes als een van de meest oeroude geneeskruiden.

In de volksgeneeskunde werd heermoes sinds de oudheid gebruikt als vochtafdrijvend middel en als kruid ter versterking van botten en weefsels. De Romeinse arts Galenus schreef het kruid voor bij nier- en blaasproblemen, terwijl Hildegard van Bingen het in de middeleeuwen aanraadde voor wondheling, bloedingen en zwakke pezen. In de kloostergeneeskunde werd het vaak verwerkt in aftreksels en zalven.

Tijdens de middeleeuwen werd heermoes ook ingezet bij in- en uitwendige bloedingen, maar ook bij wondverzorging en tandvleesproblemen. Zijn hoge siliciumgehalte werd geassocieerd met kracht en stevigheid, waardoor het werd toegepast bij zwakke nagels, broos haar en botbreuken.

In de vroegmoderne tijd werd heermoes een belangrijk onderdeel van reinigingskuren en diuretica. Het kruid werd voorgeschreven bij oedeem, reumatische klachten en urinewegproblemen. In volksgeneeskundige tradities werd het bovendien uitwendig toegepast in baden en kompressen bij slecht genezende wonden, eczeem en huidirritaties.

Ook in de moderne fytotherapie heeft heermoes een vaste plaats behouden, vooral als remineraliserend middel bij botproblemen en als diureticum. Zijn rol in de natuurgeneeskunde benadrukt de brug tussen oeroude planten en hedendaagse toepassingen.