De naam Geranium robertianum zou verwijzen naar de heilige Robert van Molesme (11e eeuw), een Franse abt die het kruid waardeerde om zijn geneeskracht. In de volksgeneeskunde van Europa werd Robertskruid al vroeg ingezet bij uiteenlopende klachten: van diarree en nierproblemen tot wonden en huidontstekingen. Het kruid stond bekend om zijn adstringerende en zuiverende werking.

In middeleeuwse kloostertuinen werd het regelmatig gekweekt als geneeskruid. Hildegard von Bingen beschreef het als nuttig voor huidproblemen en ter versterking van de inwendige organen. In veel kloosters werd het kruid niet alleen medicinaal toegepast, maar ook als beschermplant gezien die negatieve invloeden zou weren.

In Ierland en Schotland kende men Robertskruid ook als beschermkruid tegen kwade geesten en ongeluk. Het werd soms als amulet gedragen of bij de deuropening gehangen om het huis te beschermen. In sommige tradities werd het kruid ook gebruikt in rituelen voor zuivering en bescherming.

In de 16e en 17e eeuw namen kruidkundigen als Gerard en Culpeper het kruid op in hun kruidenboeken. Ze prezen de werking bij diarree, nier- en blaasklachten en het stelpen van bloedingen. Apothekers gebruikten het kruid in tincturen en poeders, en het werd vaak toegepast bij mond- en keelproblemen in de vorm van gorgeldranken.

In de 19e en 20e eeuw bleef het gebruik voortbestaan in de kruidengeneeskunde, vooral als adstringerend middel bij diarree en als spoeling bij mond- en keelinfecties. In landelijke gebieden werd het kruid nog vaak uit de natuur verzameld als goedkoop en effectief huisremedie.

Vandaag de dag wordt Robertskruid opnieuw onderzocht vanwege zijn potentiële immunologische en antimicrobiële werking. In de moderne kruidengeneeskunde wordt het gezien als een veelzijdig kruid dat de eeuwenoude volksgeneeskundige toepassingen weet te verbinden met nieuwe wetenschappelijke inzichten.